एकाचं नाव रवींद्र. दुसरा अमोल.
दोघेही कॉलेज पासून बरेच दूर राहतात. एकाच गाडीवर येतात.
‘सभ्य, अभ्यासू’ असं त्यांच्याकडे पाहिल्यावर कोणीही सांगेल.
रवींद्र धीट.अमोल जरा लाजरा. कमी बोलणारा.
मी जबरदस्तीने शाळेत पाठवलेल्या मुलासारखा.
आणि ही शिकायला आलेली कार्टी !
शिकायला आलेले आणि पाठवलेले असे सगळे इथेच सायकल स्टँड वर भेटायचे.
यात एक तिसरा ग्रुप होता. जेपी दादाचा. ही लोकं फक्त कॉलेजला यायची.
ग्रुप प्रमाणे स्टँड आणि तिथे बसण्याच्या वेळा बदलायच्या.
“पार्किंग” हा शब्दच नव्हता आमच्या कॉलेजात.
सायकल स्टँड होते ठिकठिकाणी.
आमच्या डिपार्टमेंट ला दोन होती.
एकमेकांसमोर तोंड करून असलेली.
कॉलेज चा दिवस इथून सुरु व्हायचा आणि इथे आल्या खेरीज संपायचा नाही. एखादा कुठेच सापडला नाही तर इथेच बसलेला असायचा.
लेक्चरला न जाता सायकल स्टँड वर बसणे म्हणजे एनलाईटमेंटच !
एकीकडे उतार असलेले साधं टीन शेडचं होतं हे स्टँड.
तिन्ही बाजूस पटकन बसता येईल असा कठडा.
खाली जुन्या खिळखिळ्या झालेल्या शाहबादी फरश्या.
आजूबाजूला वाळलेल पिवळ गवत.
पक्की फरशी पाहून लावलेल्या बाईक.
साइड स्टँड वर लावलेल्या स्कुटी.
एखादी सायकल.
बाकी सबमिशनचे पेपर्स, कागदाचे बोळे इकडे तिकडे.
ही सायकल स्टँड मला उन्हातलीच आठवतात.
जोरात पाऊस सुरु झाला आणि आम्ही पळत सायकल स्टँड वर आलो असं आठवत नाही.
एकंदरीतच कॉलेजातला पाऊसच आठवत नाही, आता.
या स्टँड वर बऱ्याच गप्पा व्हायच्या.
पास्टच्या.
फ्युचरच्या.
इथून बाहेर पडलो की हे करू, ते करू, वगैरे वगैरे.
बऱ्याच गोष्टीही घडल्या या स्टँडवर.
जेपी दादा आणि उत्तम ची जुगलबंदी इथेच झाली.
मक्याच्या स्टोरीला गती मिळावी म्हणून केडी ने केलेला पराक्रम ही इथेच.
पण त्या गोष्टी नंतर.
पुढे कधी तरी. . .